O Cruceiro de San Campio II
Contos e anecdotas de personaxes do Val do Miñor
miércoles, 15 de enero de 2014
O DÍA DE SAN TELMO
O segundo luns da Pascua, este ano 2013 o día 9 de abril, celebrouse en Tui a festa de San Telmo. E tamén, como vén sendo cada ano, a Feira dos cabalos. A oportunidade desta Feira seica ten que ver co recordo da caída do cabalo de San Telmo cando, facendo gala da súa xuventude, ía moi engalanado e fachendoso a tomar posesión como Deán da Catedral de Astorga, o cabalo chantouno nun lameiro que o emporcou de cheo e provocou a risa da xente que se reunira para velo pasar.
Xosé, “O Pillapiscos”, que tiña un fato de cabalos ceibes no monte da Groba pois tiña a casa no lugar do Urgal, na parroquia de Belesar, non puido ir naquel día a Tui como tiña por costume. Quedoulle un aquel no corpo e para ripalo uns días despois colleu camiño co pensamento de dar unha volta polas ribeiras do Miño que tanto agarimaba o San Telmo e de paso faría un bo xantar para celebralo pois “todos os santos teñen oitava”.
A media mañá, O Pillapiscos baixou á Ramallosa e demorou un pouco mirando para a ponte románica que contan foi feita por San Telmo e que cando a estaban a facer e el predicando aconteceu unha tormenta e os que estaban a escoitar fuxían co medo pero el estendeu as mans e abriuse un claro sobre as xentes que a pesar de seguir chovendo non se mollaban, e polo menos no centro da ponte dedícaselle unha figura de pedra que o representa. Nesta ponte danse os requisitos esixidos para a celebración de bauticeiros de nenos no ventre da nai antes de nacidos -atravesa de norte a sur o río que corre de nacente a poñente- estas condicións danse igualmente na Ponte da Barca do veciño Portugal no que tamén se fan estes bauticeiros.
jueves, 4 de octubre de 2012
OS FERRADORES DA PONTE DA RAMALLOSA
miércoles, 3 de octubre de 2012
O MERCADO DOS LUNS EN SABARÍS
viernes, 17 de agosto de 2012
O SAN LOURENZO DE BELESAR
Vivía na parroquia de Belesar do Concello de Baiona un home máis ben pequeno, forte, tirando a groso e cunha calva grande e brillante coma unha lúa chea do mes de setembro que cubría cunha pucha daquelas de pouco voo pois non ia máis alá de onde remataba a calva e comezaba o pelo. Chamábase Manuel Blanco pero cando falaban del tirábanlle polo alcuño de “o xuíz”. Tiña oficio de carpinteiro e traballaba nunha fábrica de vidro que había na entrada de Vigo, preto da estación dos tranvías de Vigo a Baiona chamada a Florida, e nela baixaba, os días que ía traballar que eran todos menos os domingos e “festas de gardar”, coma se dicía naquel entón, unha hora despois de coller ás seis da maña en Sabarís o primeiro tranvía e facendo o percorrido de volta ás seis do serán.
Tocaba a tuba ou o trombón na Banda de Música de Belesar, unha das que animaban as festas da bisbarra en competencia coas moitas que houbo sempre no Val do Miñor, case unha en cada parroquia –Mougás, Baiona, Vilaza, Chaín, Vincios, ……-, que coas “parrandas” que formaban para o Nadal ou Reis daban saída ás afeccións musicais dos veciños. Os rapaces facíano cabrear zugando limóns diante del para que a saliva lle fixese trabucar as notas da música, xa fose no palco, no pasacalle ou na procesión. Cando puña o uniforme da Banda era das poucas veces que cambiaba a pucha pola gorra de prato, pois a pucha non a tiraba da cachola máis que para limpar a suor, saudar alguén importante ou entrar na igrexa.
Casara cunha muller, tamén baixa e repoluda, loura de pelo que peiteaba en rizos “de permanente” semellando as melenas dun león e de pel moi branca como lle gusta presumir aos homes. Era filla duns emigrados, como non, que aprenderan nas Américas o oficio de chocolateiros que coma algúns outros asentáranse no barrio O Telleiro o carón da ponte da Xunqueira. Gustáballe invitar os rapaces a tomar o chocolate con boloardo, dos que facía Laureana ou Copena en Gondomar, porque non era doado encontrar os churros.
O abade de Belesar, que era irmán de D. Carlos Valverde que foi moitos anos Alcalde do Concello de Nigran e cando viña visitalo baixaba dende Belesar montado nun cabalo de bonita feitura, confiaba moito no “Xuíz” por iso tiña as chaves da sancristía por se, como pasaba por veces, tiña que reparar algún santo ou santa, un retablo, un banco ou un altar, exercendo o seu oficio de carpinteiro. Unha vez, en vésperas da festa de San Lourenzo que se celebra o dez do mes de agosto, o “Xuíz” púxose a recompoñer un santo que estaba gardado na sancristía para que lucise na procesión que paseaba arredor da igrexa e pouco máis acompañado dos devotos e ofrecidos, algúns deles vestindo unha falsa semellanza da mortalla que levaría no seu enterramento, feito de tartana branca, amarela ou morada ao gusto que lle cadraba a cada quen e levando candeas acesas.
O tal santo era daqueles que ían vestidos, moi fachendosos, con roupas de ricos panos pero soamente tiñan labradas a cabeza, as mans e as pernas ou os zapatos se os amosaban. Ou sexa, como aquelas bonecas antigas que só tiñan a cabeza e as mans de porcelana e o resto era un corpo amorfo e recheo de trapos ou relo de madeiras serradas que cubrían vestindo un traxe ou faldrón coma os que levaban os nenos o día de os bautizar. Pero este non era o caso do santo pois o resto do corpo era un armazón de madeira, basta e sen traballar, que nin sequera imitaba un corpo, de onde saía a cabeza, as mans e as pernas. Ou sexa, todo o que non tapaba o vestido. Ah! Pero se levantabas o vestido e mirabas entre os paus que imitaban as pernas, vías un ben dotado carallo. ¡Non tiña dúbida, era un santo!.
viernes, 4 de mayo de 2012
A BALEA VARADA
A balea varada
Nestes días despexados pro fríos, é unha ledicia quentarse ao sol ao pairo do mainiño nordés nunha tasquiña das que hai no paseo de Panxón e repousar o ánimo oíndo o cadencioso bruído das ondas desfacéndose na praia e recrear a vista coa paisaxe onde se mesturan, ben compaxinados, os distintos azuis do mar e os verdes dos campos e das árbores do monte, salpicados do branco de casas e barcos, e ao fondo, tras das brétemas esvaecidas, a serra d`A Groba.
Cando era un rapaz, pasmaba oíndo un vello mariñeiro de Panxón que se gababa de que navegara polos sete mares e aprendera a marcar o rumbo non só coa guía da estrela Polar nos mares do Norte, senón que tamén era quen de guiarse pola Cruz do Sur, como pasara cando ía á Malvinas pola pescada austral ou pasaba o Cabo de Fornos para coller camaróns nas costas de Chile.
“O Caramuxo”, que por este alcuño lle tiraban os mariñeiros de Panxón pois segundo eles, o seu carácter e maneiras de facer, tiña máis voltas ca caramuxo, pero chamábase Xosé Expósito España, nome que tampouco era o que puidera ser o seu familiar propio, xa que a nai, solteira, deixárao no hospicio cando naceu, xa sen pai, -fora un dos cinco mariñeiros que morreran cando andaban pescando sardiña con dinamita e lles explotara a bordo indo o barco a pique - e ela non quixo que se soubese de quen era fillo. Por iso non puido estudar no colexio que se creou a carón do Templo Votivo para Orfos do Mar.
Digo que eu pasmaba oíndolle a´O Caramuxo contar que vira unha morea de baleas nas augas da Península Valdés onde todos os anos se achegaban a eses lugares para aparellarse as baleas. E pasmaba aínda máis, cando na area da praia debuxaba unha balea, un peixe que eu non coñecía, e o debuxo semellábaseme ao perfil que, dende o Val Miñor e contra o ceo, marca a serra da Groba. Contaba que as baleas tiñan o lombo cheo de marcas calcarias formadas polas minchas e caramuxos que ían incrustando na pel facendo unha costra onde salientaban os debuxos de espirais do caracol. Tamén pasa coas algas que enraízan na pel e forman coma un mato no que aniñan e viven unha morea de bechos.
Logo, o Mito ou as historias da balea que tragou a Xonás –algúns debuxos espertaban as fantasías infantís amosando unha balea que tragaba un barco, dos antigos, de moitas velas e ata tres paus, dando a idea dunha balea monstro, xigantesca- facíame pensar nunha balea de enormes proporcións, que viñera varar a unha suposta baía en tempos prehistóricos e a deixaran desecada os cataclismos posteriores a carón do Val do Miñor e á beira do mar de Baiona.
E aínda quedan polas costas da prehistórica balea os petróglifos -riscos nas pedras en formas espirais que recordan os caramuxos e outras formas e debuxos-, verdes arbores que se moven cos ventos coma as algas do mar e non faltan animais quizais algúns descendentes dos chamados parasitos doutro tempo.
¡Pro o que non falla é a beleza con que contribúe á paisaxe!
viernes, 9 de marzo de 2012
NOLO
Cando naceu, súa nai púxolle de nome Manuel, non se sabe se en recordo do pai, nunca se soubo quen fora, pois porque ela nunca o dixo. No lugar tirábanlle por Manoliño. Pero el, en canto pasou de picariño, dicía e gustaba que o chamase Nolo.
Nolo vivía coa nai nunha casiña, se pode chamárselle dese xeito a un alboio de cachotaría, terreño, dunha soa peza que servía para todo. Facía de alcoba, cun catre daqueles que daban en chamar “cama turca”, de cociña coa lareira chantada nunha das esquinas, sen cheminea saíndo o fume entre as tellas, unha pía de pedra que tanto servía para lavar as olas como para o aseo persoal, coa auga que carrexaban desde a fonte nunha sella daquelas de madeira con aros de latón, unha sola porta partida ao medio en dúas pezas na que a folla de arriba facía de fiestra, e daba ao camiño da Cabreira.
Xa desde ben pequecho, Nolo estaba afeito a valerse por si, pois a nai facía traballos de criada nas casas dos veciños e o Nolo ficaba só as máis das horas do día. Así é que logo se fixo un destemido, non lle tiña medo a nada, andaba ceibe polos camiños da Cabreira, aínda cos maiores, para meterlle medo a os picariños, sempre andaban a contar que andaba un can rabioso ou que andaba o sacaúntos tras dos rapaces.
Logo ampliou o ámbito das súas andainas escollendo para iso, os paraxes do monte a piñeiral das Cuvichas. Un día si e outro tamén, baixaba polo camiño da Cabreira, deixaba pola dereita o pazo de Pías e seguindo pola costaneira da Romana chegaba ao chan onde, nun tempo atrás, pasaran a feira que se facía no torreiro da capela de San Campio, nos terreos do recheo que fixera a compañía dos tranvías para construír a casa-estación e as cocheiras, cruzaba por diante do bar Galicia a estrada que leva a Gondomar.
Antes de pasar a ponte vella, parábase a ollar como traballaba, se é que traballaba, o ferrador que tiña o “choio” ao carón da ponte románica, ou pasmaba ollando para algunha das mulleres, como a pobre da señora Chuca que eivadiña como estaba, recollían entre as pedras das dúas pontes unhas algas de cor castaña cunhas bichocas máis claras, case amarelas, que nomeaban “botella”, que fervían para botarlle aos porcos, pois, naqueles tempos de fame que seguiron á mal fadada guerra, pouco ou nada había con que mantelos. Non lle tiraba ollar para os que andaban a pescar anguías ou sollas, nin por caso meterse el na auga para pescalas. ¿Mollarse?, ¡nin para se lavar!. O seu era o monte. Así é que pasada a ponte e subía polo Camiño Real, que comezaba fronte á casa de Cadaval e atravesaba as Covichas cara a Viso de Calvos dividindo os concellos de Baiona e Gondomar, cousa que el non sabía nin lle importaba res pois non era iso ao que podería sacarlle un algo, e chegando ao campo dos bolos paraba para pensar, se non o tiña xa pensado, que ía facer.
O monte das Covichas non tiña segredos para el, desde a casa de Cadaval a Viso de Calvos, desde a estrada de Borreiros á Reitoral de Santa Cristina e convento de clausura das monxas Carmelitas, non había ser que se movese que el non coñecese. Sabía das silveiras onde os xiríns achantaban os niños e os merlos escondían o rabo cando chovía. As árbores onde acougaban nas tardiñas, facendo unha grande algarabía, e de onde saían pola mañás cedo, rumbo aos campos e praias de lonxe, os corvos e as pegas. Coñecía as toupeiras, os buracos das cobras e da donosiña, e, como non, todas as coelleiras que houbese no monte das Cuvichas.
“O neno das piñas” Castelao
Para Nolo, as Cuvichas, non eran soamente un lugar de lecer, para Nolo, era a fonte de ingresos cos que axudaba a súa nai. Alí estaba o seu traballo e dedicábase a el coa profesionalidade dun oficial de calquera oficio, apañaba piñas que logo vendía polas portas. Sabia que as piñas tiñan pouco valor e se non eran grandes, ben abertas, secas pero douradas amosando o contido de resina que as facía arder e prender o lume na leña disposta na lareira, nas cociñas de ferro chamadas “tipo Bilbao”, no forno ou en calquera outra fogueira, non pagaba a pena ofrecelas, pois ou non as querían, ou non dan un “chavo” por elas. Nolo gabeaba, descalzo como acotío pois sempre andaba descalzo, ao máis alto dos piñeiros e vareaba naquelas piñas que sabía que non lle rexeitarían cando as fose vender. Logo, xa no chan, apañábaas escollendo as mellores e meténdoas a eito nun carriño de rodas de madeira que acugulaba asta os banzos pondo enriba aínda máis, metidas en sacos. Se non as tiña xa encargadas, comezaba a ofrecelas polas casas da beira da estrada de Baiona, dende a Porta do Sol ao cruce da Ramallosa.
Algunhas tardes do verán, aparecían polo monte, grupos de rapaces e rapazas, poucas veces máis dunha ducia deles, que viñan de folga e facer unha “chocolatada”. Chegando ao chan do campo dos bolos, poucas veces pasaban de alí, axeitaban unhas pedras e facían un fogar para asentar a pota enriba do lume que facían con piñas e paus que collían do redor, para quentar o leite e facer o chocolate que, unha vez feito, papaban acompañando a merenda dalgunha larpeirada como compango de pan branco, cousa que Nolo soamente cataba nos días de festa pois decotío comía pan de boroa, de millo. As rapazas vestían roupa de verán, faldriñas ou traxes de manga curta e calzadas con “tenis” de cores da marca Wamba que mercaban na tenda “Tejidos y Novedades Manuel Puga” ou na “La Espuma” que estaban as dúas no cruce da Ramallosa. Entre elas, habíaas que xa lle “arretoñaban as tetas” pero as que máis lle gustaban eran as louras. Había de ser que xa amosaba os gustos dos homes daqueles tempos que devecían polas mulleres de pel branca, por iso elas tapábanse do sol, con faldras ata os pés, camisas de mangas longas e panos na cabeza, e aínda, se o sol apertaba, cubrían con sombreiro de palla. Nolo agochábase para espreitar o que facían, asexábaas cando ían mexar, para sentir as aguilloadas do sexo que tamén a el lle comezaba a acordar. Tamén se agochaba porque tiña vergonza de que o visen polo xeito que amosaba. Imos ver: cubría a cachola cunha pucha vella e con algún buraco polo que asomaban pelos do floco, sinal de que o corte de pelo era “meidin Félix o Galán”, o barbeiro da Ramallosa; un cumprido pantalón con perneiras que chegaban por debaixo dos xeonllos, suxeito cun só tirador que cruzaba de diante atrás pasando polo ombreiro; unha camisa que podería ter sido branca, agora chea de esturro, coma todo el, polo lixo castaño da casca dos piñeiros, terra, mocos e outros indescifrables, apegados coa resina; e os pés descalzos. A figura non era para servir de modelo.
Nolo, coma tal, desapareceu ou mudouse de bisbarra como Manuel e os dous apelidos da nai, sen o alcume -“sin segundo”- con que aquela sociedade da posguerra marcaba aos fillos de solteira.
Desapareceu tamén, o consumo das piñas coa chegada dos electrodomésticos que arrombaron os lumes de leña. Desapareceu o costume das -“chocolatadas”-, agora a mocidade gusta de embebedarse co botellón. ¿E que pasou co monte das Covichas?. Tamén desapareceu, tragouno unha urbanización.